Oud NEC-ers

[Bottendaal]

PEC gaat niet door met Ryan Koolwijk
Dani Theunissen na anderhalf jaar revalideren terug bij Helmond Sport voor het laatste deel van zijn revalidatie. Daar begon hij na z'n vertrek bij ons het seizoen 2020/21 ook op amateurbasis.
Kees van Wonderen komend seizoen trainer van Heerenveen
Daði Bergsson heeft vorige maand op IJsland Thróttur verruild voor Kórdrengir
Admir Bajorvic is afgelopen zomer van het Roemeense Sepsi OSK naar Chania op het tweede Griekse niveau gegaan
Bij ons leek het ook mede een gebrek aan weerbaarheid dat Daan Disveld niet doorbrak, maar als aanvoerder van DOVO is hij tegen een schorsing van 5 wedstrijden opgelopen voor zijn rol in een opstootje.
Shapoul Ali gaat naar DTS Ede.
Mihai Roman is sinds zijn overstap begin dit jaar naar Botosani op schot; 5 doelpunten in 10 wedstrijden.
Heel verhaal over de eerste maanden van Maarten Paes in de USA en ook onze oud voorzitter komt nog voorbij:
https://nos.nl/index.php/artikel/242252 ... entenregen

Mihai Roman halen !!

Jammer dat Bajorvic niet voor OF Ierapetra heeft gekozen, ook 2e niveau.

Toch de meest zuidelijke stad van Europa…!

[pjottr]

Daan Disveld 5 wedstrijden geschorst voor Dovo

[E.B.]

Joshua Smits:

https://www.voetbalprimeur.nl/nieuws/10 ... -meer.html

[Gerard Lopez]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

[mschr]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

Hij kan niet meer veel incasseren nadat zijn dochtertje overleed aan hersenvliesontsteking en probeert nu zijn leven op te pakken na ups en downs.

Lorenzo Davids (35) verdween al op 27-jarige leeftijd uit de voetbalwereld. Door het verlies van zijn dochtertje viel hij keihard naar beneden. Door te werken met peuters en zijn baan als taxichauffeur klimt hij langzaam weer omhoog. Dit is een verhaal over rouwen, rijden en altijd weer opstaan.
In 2009 laat René van der Gijp in het toenmalige programma Voetbal International beelden zien. ‘Ik heb zit genieten van die Davids van NEC’, zegt de analyticus vol ongeloof. ‘Trainers hebben het weleens over druk zetten op de bal, maar deze jongen zet druk op zijn eigen tegenstander en op die van Radomski. Hij maakt zo verschrikkelijk veel meters. Ik heb speciaal voor hem die wedstrijd twee keer zitten kijken. Die jongen is negentig minuten in beweging. Als ik als middenvelder moet kiezen tussen een wedstrijd tegen Eyong Enoh of Lorenzo Davids? Dan zeg ik Enoh.’
Voor Davids zelf lijkt het een compleet ander leven dat hij met zijn rastaharen over het veld denderde, vertelt hij in zijn huis in Nijmegen. Na periodes bij NEC, FC Augsburg en AFC Bournemouth speelde hij eind 2013 zijn laatste wedstrijd als prof bij het Deense Randers FC. Een paar jaar later incasseerde hij een van de zwaarste klappen die een mens kan verdragen. Hij moest afscheid nemen van zijn vierjarige dochtertje en belandde zelf in een diep, zwart gat. Nu probeert hij het leven weer op te pakken.
De kleine Davids werd geboren in Paramaribo en kwam als jonge jongen met zijn familie in Amsterdam-West terecht. De Kinkerbuurt om precies te zijn. In zijn jeugd draaide alles om voetbal. Tot zijn elfde speelde hij niet bij een club en leerde hij alles op de pleintjes in de hoofdstad. Daar trapte hij regelmatig een balletje met Ryan Babel, Urby Emanuelson, Evander Sno en Milano Koenders.
Hij wilde niets liever dan profvoetballer worden, net als zijn veertien jaar oudere neef Edgar. Terwijl Lorenzo de Amsterdamse pleintjes afging, schitterde zijn neef bij clubs als Ajax, Juventus en Barcelona. ‘Hij was mijn idool’, vertelt Davids. ‘Kijk wat hij allemaal gedaan heeft voor het voetbal. Doordat ik hem zag, wilde ik zelf nóg meer bereiken.’ Qua speelstijl had de jonge Lorenzo ook gelijkenissen met zijn oom. Beiden waren ze verdedigende middenvelder, fel als een pitbull en hadden ze longen als een paard. ‘Maar ik wilde hem niet zijn, maar mijn eigen geschiedenis schrijven.’

© Pro Shots
Via een aantal amateurclubs kwam Davids in de jeugd bij FC Utrecht terecht. Daar speelde hij op een dag tegen de leeftijdsgenoten van Feyenoord. Jonathan de Guzman was een van de parels van de Rotterdamse junioren, maar na de wedstrijd vonden ze hem terug in de broekzak van Davids. Feyenoord was zodanig onder de indruk dat ze hem in de zomer van 2006 direct binnenhaalden.
Al snel werd hij bij de trainingen van het eerste elftal gehaald. Hij kan zich vooral nog een oefenwedstrijd in de voorbereiding tegen Chelsea voor de geest halen. ‘Ik speelde ineens tegen mannen als Didier Drogba en Arjen Robben’, zegt hij. ‘Ik dacht: Wow, dit zijn echt supersterren. Ik kwam erin en won een duel van die kleine Shaun Wright-Phillips. Man, ik voelde me zo groot!’
'Jongens die zogenaamd geen goed karakter hadden, liet Mario weer opbloeien'
Tot een doorbraak in De Kuip kwam het niet, maar zijn trainer bij Jong Feyenoord, Mario Been, nam hem even later mee naar NEC. In De Goffert raasde hij over het veld en leek het af en toe wel alsof er twee Davidsen op de grasmat liepen. Met NEC bereikte hij Europees voetbal en miste hij geen minuut van de campagne tegen Tottenham Hotspur, Spartak Moskou, Udinese en HSV. ‘Mario hield juist van de bad guys’, weet hij nog. ‘Jongens die zogenaamd geen goed karakter hadden, liet hij weer opbloeien. Het geheim was dat Mario écht in ons geloofde.’

© Pro Shots
Later belandde hij bij Augsburg, waar hij het onder trainer Jos Luhukay opnam tegen toppers als Toni Kroos, Thomas Müller, Marco Reus en Robert Lewandowski. ‘Ik kon mijn geluk niet op’, zegt hij. ‘Ik mag er eigenlijk best trots op zijn dat ik tegen zulke namen heb gespeeld.’ Toen zijn Nederlandse trainer vertrok, raakte hij in Duitsland op het tweede plan. AFC Bournemouth pikte hem op, maar dit werd mede door een enkelblessure geen succes. Een half jaar later verkaste hij alweer naar Randers FC in Denemarken.
‘Randers wilde me al hebben vanaf het moment dat ik bij NEC zat’, vertelt hij. Alleen na een tijdje zagen ze hem weer net zo graag vertrekken, omdat hij te veel op de begroting drukte. De pesterijtjes begonnen. ‘Van de een op de andere dag kon ik niet meer in mijn kluisje’, herinnert hij zich. De mensen van hem club deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was en verwezen hem door naar de kleedkamer van het tweede elftal.
Davids was niet van plan zich zomaar te laten wegtreiteren en ging anderhalf jaar elke dag trouw naar de club om met het tweede te trainen. Hij hield zijn hoofd omhoog en wilde de club geen enkele geldige reden geven om hem weg te sturen. ‘Het was best een zware periode. Maar als ik down thuiskwam, zag ik mijn dochtertje. Dan bloeide ik gelijk weer op.’

© Pro Shots
Eenmaal terug in Nederland probeerde Davids weer aan de bak te komen. Hij klopte ook aan bij zijn oude club NEC, maar was tot zijn eigen verbazing niet eens welkom om zichzelf fit te houden. Hij trainde voor zichzelf en daaromheen nam hij de huistaken op zich, zo bracht hij iedere dag zijn dochter Jeazley naar school. Op een dag werd ze ziek: hoofdpijn en koorts. De doktoren kwamen er veel te laat achter dat het om een hersenvliesontsteking ging. Een dag nadat de diagnose werd gesteld, overleed ze op vierjarige leeftijd.
‘Het leek wel alsof ik een film was beland’, vertelt hij met een zachte stem. Het is nu bijna zes jaar geleden, maar zijn ogen worden nat. ‘Ik dacht: Dit is mij toch niet echt overkomen? Nog altijd als er nu herinneringen boven komen, denk ik: Is dit echt gebeurd?’
Het leven van hem en zijn vrouw kwam compleet stil te staan. ‘Je moet erin staan om te weten hoe het voelt’, zegt hij. ‘Het heelt gewoon niet.’ Zijn motivatie om zoals vroeger iedere andere middenvelder op de hielen te zitten, verdween in één klap. Hij staakte zijn zoektocht naar een nieuwe club. ‘Vroeger had ik de drang en motivatie om alles te geven. Dat is gewoon gestopt. Ik ben een nooit een opgever geweest, maar vanaf dat moment wilde ik niets meer horen. Het voelt alsof er iets van me af is genomen. Niets kan ik ervoor in de plaats zetten.’
'Ik viel in een diep gat. Ik wilde gewoon niet meer. Dan praat ik over het leven'
Niet alleen zijn drang om te voetballen verdween. Vreugde was iets wat hij zich nog kon herinneren uit een vaag verleden. ‘Ik viel in een diep gat’, zegt hij. ‘Ik wilde gewoon niet meer. Dan praat ik over het leven.’ Hij leerde zijn echte vrienden kennen, die hem samen met zijn vrouw en familie weer overeind probeerden te krijgen. Hij sloot zich een tijd compleet af van de buitenwereld. ‘Ik wilde gewoon niet meer gezien worden. Ik ging nergens naartoe. Het is op een gegeven moment best wel erg geworden. Zelfmoordneigingen, dat soort dingen. Ik was gewoon de weg kwijt.’

Hij heeft nog steeds een WIA-uitkering, een vangnet voor mensen die langdurig ziek zijn. ‘Ze hebben me op een gegeven moment afgekeurd. Niet fysiek, maar mentaal.’ Hij zocht hulp bij meerdere psychologen, waarmee hij tot op de dag van vandaag met de juiste handvatten het enorme verlies een plaats probeert te geven. Ondanks dat hij keihard is gevallen, doet hij er alles aan zichzelf weer op te bouwen. Vooral voor zijn vier kinderen. Given en Sky’ley uit zijn huidige huwelijk en Oracio en Jairo uit een eerdere relatie.
Als eerste stap terug naar de bewoonde wereld werd Davids ambassadeur van Futsal Chabbab. Het is een project van Saïd Achouitar, die hij nog kende uit zijn tijd bij NEC. Door middel van voetbal wil hij jongeren van de straat halen. Davids begon met zaalvoetbaltrainingen geven in de wijk. ‘Ik dacht: Hier is geen druk. Het was best een moeilijke stap voor me. Ik wilde aan het begin niks met kinderen te maken hebben.’
Het was ontzettend confronterend om weer met de jeugd te werken, maar hij merkte dat de eerste stappen terug naar het normale leven hem goed deden. Thuis zag Davids dat zijn eigen zoontje ook al van hele jonge leeftijd constant met een bal in de weer was. Hij wilde hem ergens laten voetballen, maar voor de leeftijd tussen twee en vier jaar was er nog weinig te vinden in Nijmegen en omgeving. Dat bracht hem op een idee om een voetbalschool te openen voor de allerjongste pupillen. Samen met Achouitar en zijn andere compagnon Remco Dekker zette hij even later FC Peuter Profs op.
Davids zegt dat hij zeker niet het type vader is dat zijn kind gaat pushen om extreem vroeg te gaan voetballen. ‘Ik wil de kinderen gewoon kennis laten maken met de bal’, zegt hij. ‘Dan kunnen ze daarna ook gaan tennissen of volleyballen. Met een goede motoriek kunnen ze alle kanten op.’ Peuter Profs is een succes, afgelopen zondag waren er in totaal 125 kinderen aanwezig in Nijmegen.

Waar hij aan het begin moeilijk andere kinderen onder ogen kon komen, geniet hij er nu weer van om ze te helpen met hun eerste trap tegen de bal. ‘Als ik een kind met een smile zie, geeft me dat voldoening. Dan heb ik zoiets van: Ai, ik heb mijn werk verricht. Dat ze zeggen: “Trainer, ik heb echt mijn best gedaan vandaag. Ik ben harstikke moe”. Zulke dingen doen me deugd.’ Tegelijkertijd bekruipt Davids dan steeds dezelfde gedachte: Had ik tijdens mijn profcarrière maar net zoveel tijd voor mijn dochter gehad. Van alle kanten, waaronder van zijn vrouw, krijgt hij dan continu te horen dat hij wel degelijk genoeg heeft gedaan. Het zijn allemaal stappen in zijn verwerking. ‘Met dat gevoel loop ik iedere keer. Maar ik probeer er de positieve kant van te zien. Als ik dat gevoel weer krijg, stop ik die energie juist weer in mijn eigen kinderen.’
Inmiddels zet FC Peuter Profs ook zijn eerste stappen in steden buiten Nijmegen. Davids denkt dat hij nooit meer helemaal de oude gaat worden, maar werkt iedere dag keihard aan zijn wederopbouw. Als volgende stap in zijn herstel meldde hij zich aan bij taxibedrijf Van Driel. ‘Ik dacht bij mezelf: Hoe kom ik hier weer bovenop? Veel stress kan ik ook gewoon nog niet aan. En rijden en beleefd zijn, dat kan ik.’ Na alles wat hem is overkomen, vindt de voormalige middenvelder het belangrijk iets maatschappelijks en betekenisvols te doen. Daarom rijdt Davids iedere ochtend en namiddag in zijn witte busje door Nijmegen om bejaarden of kinderen met een beperking naar hun bestemming te brengen.

Hij levert de kinderen iedere ochtend netjes af bij het speciale onderwijs. Hij volgde een opleiding, aangezien hij met allerlei soorten kinderen te maken krijgt. De een heeft zwaar autisme en de ander heeft een lichamelijke beperking. ‘Er kan iemand in de bus zomaar een epileptische aanval krijgen’, vertelt hij. ‘Als er iets in het busje gebeurt, moet ik kunnen handelen of 112 bellen.’
'Ik wil er iedere ochtend voor zorgen dat er vreugde in mijn bus is. Dat die kinderen zoiets hebben van: Yes! Hij komt me weer ophalen'
Hij is veruit de jongste chauffeur bij het taxibedrijf. ‘Veel geld kan ik hier niet mee verdienen’, legt hij uit. ‘Maar het geeft me voldoening. Ik wil er iedere ochtend voor zorgen dat er vreugde in mijn bus is. Dat die kinderen zoiets hebben van: Yes! Hij komt me weer ophalen.’ Iedere dag treft hij de kinderen weer in een andere toestand aan. Vanachter zijn stuur begroet hij ze altijd zo vrolijk mogelijk. ‘Het ene kind heeft behoefte aan een praatje. De ander komt huilend binnen. Dan ben ik daar om het kind tot rust te brengen. Dan geef ik bij zijn moeder aan dat het goedkomt en rijd ik weg.’
Bij Davids in de bus zijn er strenge regels. Maar als de kinderen zich daaraan houden, is er juist veel vrijheid. Iedereen heeft vaste plekken, maar als er ruimte is mag er ook weleens iemand naast de chauffeur komen zitten. ‘Vinden ze helemaal geweldig’, lacht hij. Soms mogen de kinderen ook een verzoeknummertje indienen bij Davids. ‘Nederlandse rap, soms R&B of zelfs een technonummertje. Ach joh! Ik ben van alle markten thuis.’ Hij vindt het mooi iedere dag de belevenissen van de kids aan te horen. ‘In mijn busje zijn ze bijna nooit chagrijnig. En als ze chagrijnig binnenkomen, stappen ze weer met een smile naar buiten. Dat is toch mooi?’

Het rijden als chauffeur is voor hem nu de ideale manier om weer langzaam omhoog te krabbelen. FC Peuter Profs is nu nog een hobby, maar hij hoopt hier uiteindelijk zijn baan van te maken. De dagen van Davids zitten momenteel weer propvol. Naast zijn vrijwilligerswerk, zijn voetbalschool en zijn job als taxichauffeur is hij ook nog trainer bij de junioren van het Nijmeegse Quick 1888. Soms trekt hij zelf zijn voetbalschoenen uit de kast om een potje mee te ballen met een aantal vrienden bij SV Nijmegen.
'Ik doe erg mijn best om weer die vreugde terug te krijgen. Soms doe ik misschien wel té veel en krijg ik een terugslag'
‘Weet je, ik doe erg mijn best om weer die vreugde terug te krijgen’, gaat hij verder. ‘Soms doe ik misschien wel té veel en krijg ik een terugslag.’ Afgelopen maandag was hij helemaal kapot, nadat hij in het weekend met meer dan honderd peuters en zijn vrijwilligerswerk in de weer was geweest. ‘Dan moet ik weer even bijtanken’, legt hij uit. ‘Als ik dat tegen mensen zeg, reageren ze vaak: “Komt wel goed jongen!” Maar ik denk dan: Je zou het pas begrijpen als je echt in mijn schoenen zou staan.’
‘Van voetballer tot iemand die als taxichauffeur werkt’, zegt hij, waarna hij een korte stilte laat vallen. ‘Ik ben gewoon iemand die langzaam weer omhoogklimt.’ Er is heel veel veranderd, maar tegelijkertijd is hij ergens nog hetzelfde type dat hij als voetballer was. Op het veld was hij een vechter die nooit opgaf. Dat is Davids nog altijd.

[jallah]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

Hij kan niet meer veel incasseren nadat zijn dochtertje overleed aan hersenvliesontsteking en probeert nu zijn leven op te pakken na ups en downs.

Lorenzo Davids (35) verdween al op 27-jarige leeftijd uit de voetbalwereld. Door het verlies van zijn dochtertje viel hij keihard naar beneden. Door te werken met peuters en zijn baan als taxichauffeur klimt hij langzaam weer omhoog. Dit is een verhaal over rouwen, rijden en altijd weer opstaan.
In 2009 laat René van der Gijp in het toenmalige programma Voetbal International beelden zien. ‘Ik heb zit genieten van die Davids van NEC’, zegt de analyticus vol ongeloof. ‘Trainers hebben het weleens over druk zetten op de bal, maar deze jongen zet druk op zijn eigen tegenstander en op die van Radomski. Hij maakt zo verschrikkelijk veel meters. Ik heb speciaal voor hem die wedstrijd twee keer zitten kijken. Die jongen is negentig minuten in beweging. Als ik als middenvelder moet kiezen tussen een wedstrijd tegen Eyong Enoh of Lorenzo Davids? Dan zeg ik Enoh.’
Voor Davids zelf lijkt het een compleet ander leven dat hij met zijn rastaharen over het veld denderde, vertelt hij in zijn huis in Nijmegen. Na periodes bij NEC, FC Augsburg en AFC Bournemouth speelde hij eind 2013 zijn laatste wedstrijd als prof bij het Deense Randers FC. Een paar jaar later incasseerde hij een van de zwaarste klappen die een mens kan verdragen. Hij moest afscheid nemen van zijn vierjarige dochtertje en belandde zelf in een diep, zwart gat. Nu probeert hij het leven weer op te pakken.
De kleine Davids werd geboren in Paramaribo en kwam als jonge jongen met zijn familie in Amsterdam-West terecht. De Kinkerbuurt om precies te zijn. In zijn jeugd draaide alles om voetbal. Tot zijn elfde speelde hij niet bij een club en leerde hij alles op de pleintjes in de hoofdstad. Daar trapte hij regelmatig een balletje met Ryan Babel, Urby Emanuelson, Evander Sno en Milano Koenders.
Hij wilde niets liever dan profvoetballer worden, net als zijn veertien jaar oudere neef Edgar. Terwijl Lorenzo de Amsterdamse pleintjes afging, schitterde zijn neef bij clubs als Ajax, Juventus en Barcelona. ‘Hij was mijn idool’, vertelt Davids. ‘Kijk wat hij allemaal gedaan heeft voor het voetbal. Doordat ik hem zag, wilde ik zelf nóg meer bereiken.’ Qua speelstijl had de jonge Lorenzo ook gelijkenissen met zijn oom. Beiden waren ze verdedigende middenvelder, fel als een pitbull en hadden ze longen als een paard. ‘Maar ik wilde hem niet zijn, maar mijn eigen geschiedenis schrijven.’

© Pro Shots
Via een aantal amateurclubs kwam Davids in de jeugd bij FC Utrecht terecht. Daar speelde hij op een dag tegen de leeftijdsgenoten van Feyenoord. Jonathan de Guzman was een van de parels van de Rotterdamse junioren, maar na de wedstrijd vonden ze hem terug in de broekzak van Davids. Feyenoord was zodanig onder de indruk dat ze hem in de zomer van 2006 direct binnenhaalden.
Al snel werd hij bij de trainingen van het eerste elftal gehaald. Hij kan zich vooral nog een oefenwedstrijd in de voorbereiding tegen Chelsea voor de geest halen. ‘Ik speelde ineens tegen mannen als Didier Drogba en Arjen Robben’, zegt hij. ‘Ik dacht: Wow, dit zijn echt supersterren. Ik kwam erin en won een duel van die kleine Shaun Wright-Phillips. Man, ik voelde me zo groot!’
'Jongens die zogenaamd geen goed karakter hadden, liet Mario weer opbloeien'
Tot een doorbraak in De Kuip kwam het niet, maar zijn trainer bij Jong Feyenoord, Mario Been, nam hem even later mee naar NEC. In De Goffert raasde hij over het veld en leek het af en toe wel alsof er twee Davidsen op de grasmat liepen. Met NEC bereikte hij Europees voetbal en miste hij geen minuut van de campagne tegen Tottenham Hotspur, Spartak Moskou, Udinese en HSV. ‘Mario hield juist van de bad guys’, weet hij nog. ‘Jongens die zogenaamd geen goed karakter hadden, liet hij weer opbloeien. Het geheim was dat Mario écht in ons geloofde.’

© Pro Shots
Later belandde hij bij Augsburg, waar hij het onder trainer Jos Luhukay opnam tegen toppers als Toni Kroos, Thomas Müller, Marco Reus en Robert Lewandowski. ‘Ik kon mijn geluk niet op’, zegt hij. ‘Ik mag er eigenlijk best trots op zijn dat ik tegen zulke namen heb gespeeld.’ Toen zijn Nederlandse trainer vertrok, raakte hij in Duitsland op het tweede plan. AFC Bournemouth pikte hem op, maar dit werd mede door een enkelblessure geen succes. Een half jaar later verkaste hij alweer naar Randers FC in Denemarken.
‘Randers wilde me al hebben vanaf het moment dat ik bij NEC zat’, vertelt hij. Alleen na een tijdje zagen ze hem weer net zo graag vertrekken, omdat hij te veel op de begroting drukte. De pesterijtjes begonnen. ‘Van de een op de andere dag kon ik niet meer in mijn kluisje’, herinnert hij zich. De mensen van hem club deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was en verwezen hem door naar de kleedkamer van het tweede elftal.
Davids was niet van plan zich zomaar te laten wegtreiteren en ging anderhalf jaar elke dag trouw naar de club om met het tweede te trainen. Hij hield zijn hoofd omhoog en wilde de club geen enkele geldige reden geven om hem weg te sturen. ‘Het was best een zware periode. Maar als ik down thuiskwam, zag ik mijn dochtertje. Dan bloeide ik gelijk weer op.’

© Pro Shots
Eenmaal terug in Nederland probeerde Davids weer aan de bak te komen. Hij klopte ook aan bij zijn oude club NEC, maar was tot zijn eigen verbazing niet eens welkom om zichzelf fit te houden. Hij trainde voor zichzelf en daaromheen nam hij de huistaken op zich, zo bracht hij iedere dag zijn dochter Jeazley naar school. Op een dag werd ze ziek: hoofdpijn en koorts. De doktoren kwamen er veel te laat achter dat het om een hersenvliesontsteking ging. Een dag nadat de diagnose werd gesteld, overleed ze op vierjarige leeftijd.
‘Het leek wel alsof ik een film was beland’, vertelt hij met een zachte stem. Het is nu bijna zes jaar geleden, maar zijn ogen worden nat. ‘Ik dacht: Dit is mij toch niet echt overkomen? Nog altijd als er nu herinneringen boven komen, denk ik: Is dit echt gebeurd?’
Het leven van hem en zijn vrouw kwam compleet stil te staan. ‘Je moet erin staan om te weten hoe het voelt’, zegt hij. ‘Het heelt gewoon niet.’ Zijn motivatie om zoals vroeger iedere andere middenvelder op de hielen te zitten, verdween in één klap. Hij staakte zijn zoektocht naar een nieuwe club. ‘Vroeger had ik de drang en motivatie om alles te geven. Dat is gewoon gestopt. Ik ben een nooit een opgever geweest, maar vanaf dat moment wilde ik niets meer horen. Het voelt alsof er iets van me af is genomen. Niets kan ik ervoor in de plaats zetten.’
'Ik viel in een diep gat. Ik wilde gewoon niet meer. Dan praat ik over het leven'
Niet alleen zijn drang om te voetballen verdween. Vreugde was iets wat hij zich nog kon herinneren uit een vaag verleden. ‘Ik viel in een diep gat’, zegt hij. ‘Ik wilde gewoon niet meer. Dan praat ik over het leven.’ Hij leerde zijn echte vrienden kennen, die hem samen met zijn vrouw en familie weer overeind probeerden te krijgen. Hij sloot zich een tijd compleet af van de buitenwereld. ‘Ik wilde gewoon niet meer gezien worden. Ik ging nergens naartoe. Het is op een gegeven moment best wel erg geworden. Zelfmoordneigingen, dat soort dingen. Ik was gewoon de weg kwijt.’

Hij heeft nog steeds een WIA-uitkering, een vangnet voor mensen die langdurig ziek zijn. ‘Ze hebben me op een gegeven moment afgekeurd. Niet fysiek, maar mentaal.’ Hij zocht hulp bij meerdere psychologen, waarmee hij tot op de dag van vandaag met de juiste handvatten het enorme verlies een plaats probeert te geven. Ondanks dat hij keihard is gevallen, doet hij er alles aan zichzelf weer op te bouwen. Vooral voor zijn vier kinderen. Given en Sky’ley uit zijn huidige huwelijk en Oracio en Jairo uit een eerdere relatie.
Als eerste stap terug naar de bewoonde wereld werd Davids ambassadeur van Futsal Chabbab. Het is een project van Saïd Achouitar, die hij nog kende uit zijn tijd bij NEC. Door middel van voetbal wil hij jongeren van de straat halen. Davids begon met zaalvoetbaltrainingen geven in de wijk. ‘Ik dacht: Hier is geen druk. Het was best een moeilijke stap voor me. Ik wilde aan het begin niks met kinderen te maken hebben.’
Het was ontzettend confronterend om weer met de jeugd te werken, maar hij merkte dat de eerste stappen terug naar het normale leven hem goed deden. Thuis zag Davids dat zijn eigen zoontje ook al van hele jonge leeftijd constant met een bal in de weer was. Hij wilde hem ergens laten voetballen, maar voor de leeftijd tussen twee en vier jaar was er nog weinig te vinden in Nijmegen en omgeving. Dat bracht hem op een idee om een voetbalschool te openen voor de allerjongste pupillen. Samen met Achouitar en zijn andere compagnon Remco Dekker zette hij even later FC Peuter Profs op.
Davids zegt dat hij zeker niet het type vader is dat zijn kind gaat pushen om extreem vroeg te gaan voetballen. ‘Ik wil de kinderen gewoon kennis laten maken met de bal’, zegt hij. ‘Dan kunnen ze daarna ook gaan tennissen of volleyballen. Met een goede motoriek kunnen ze alle kanten op.’ Peuter Profs is een succes, afgelopen zondag waren er in totaal 125 kinderen aanwezig in Nijmegen.

Waar hij aan het begin moeilijk andere kinderen onder ogen kon komen, geniet hij er nu weer van om ze te helpen met hun eerste trap tegen de bal. ‘Als ik een kind met een smile zie, geeft me dat voldoening. Dan heb ik zoiets van: Ai, ik heb mijn werk verricht. Dat ze zeggen: “Trainer, ik heb echt mijn best gedaan vandaag. Ik ben harstikke moe”. Zulke dingen doen me deugd.’ Tegelijkertijd bekruipt Davids dan steeds dezelfde gedachte: Had ik tijdens mijn profcarrière maar net zoveel tijd voor mijn dochter gehad. Van alle kanten, waaronder van zijn vrouw, krijgt hij dan continu te horen dat hij wel degelijk genoeg heeft gedaan. Het zijn allemaal stappen in zijn verwerking. ‘Met dat gevoel loop ik iedere keer. Maar ik probeer er de positieve kant van te zien. Als ik dat gevoel weer krijg, stop ik die energie juist weer in mijn eigen kinderen.’
Inmiddels zet FC Peuter Profs ook zijn eerste stappen in steden buiten Nijmegen. Davids denkt dat hij nooit meer helemaal de oude gaat worden, maar werkt iedere dag keihard aan zijn wederopbouw. Als volgende stap in zijn herstel meldde hij zich aan bij taxibedrijf Van Driel. ‘Ik dacht bij mezelf: Hoe kom ik hier weer bovenop? Veel stress kan ik ook gewoon nog niet aan. En rijden en beleefd zijn, dat kan ik.’ Na alles wat hem is overkomen, vindt de voormalige middenvelder het belangrijk iets maatschappelijks en betekenisvols te doen. Daarom rijdt Davids iedere ochtend en namiddag in zijn witte busje door Nijmegen om bejaarden of kinderen met een beperking naar hun bestemming te brengen.

Hij levert de kinderen iedere ochtend netjes af bij het speciale onderwijs. Hij volgde een opleiding, aangezien hij met allerlei soorten kinderen te maken krijgt. De een heeft zwaar autisme en de ander heeft een lichamelijke beperking. ‘Er kan iemand in de bus zomaar een epileptische aanval krijgen’, vertelt hij. ‘Als er iets in het busje gebeurt, moet ik kunnen handelen of 112 bellen.’
'Ik wil er iedere ochtend voor zorgen dat er vreugde in mijn bus is. Dat die kinderen zoiets hebben van: Yes! Hij komt me weer ophalen'
Hij is veruit de jongste chauffeur bij het taxibedrijf. ‘Veel geld kan ik hier niet mee verdienen’, legt hij uit. ‘Maar het geeft me voldoening. Ik wil er iedere ochtend voor zorgen dat er vreugde in mijn bus is. Dat die kinderen zoiets hebben van: Yes! Hij komt me weer ophalen.’ Iedere dag treft hij de kinderen weer in een andere toestand aan. Vanachter zijn stuur begroet hij ze altijd zo vrolijk mogelijk. ‘Het ene kind heeft behoefte aan een praatje. De ander komt huilend binnen. Dan ben ik daar om het kind tot rust te brengen. Dan geef ik bij zijn moeder aan dat het goedkomt en rijd ik weg.’
Bij Davids in de bus zijn er strenge regels. Maar als de kinderen zich daaraan houden, is er juist veel vrijheid. Iedereen heeft vaste plekken, maar als er ruimte is mag er ook weleens iemand naast de chauffeur komen zitten. ‘Vinden ze helemaal geweldig’, lacht hij. Soms mogen de kinderen ook een verzoeknummertje indienen bij Davids. ‘Nederlandse rap, soms R&B of zelfs een technonummertje. Ach joh! Ik ben van alle markten thuis.’ Hij vindt het mooi iedere dag de belevenissen van de kids aan te horen. ‘In mijn busje zijn ze bijna nooit chagrijnig. En als ze chagrijnig binnenkomen, stappen ze weer met een smile naar buiten. Dat is toch mooi?’

Het rijden als chauffeur is voor hem nu de ideale manier om weer langzaam omhoog te krabbelen. FC Peuter Profs is nu nog een hobby, maar hij hoopt hier uiteindelijk zijn baan van te maken. De dagen van Davids zitten momenteel weer propvol. Naast zijn vrijwilligerswerk, zijn voetbalschool en zijn job als taxichauffeur is hij ook nog trainer bij de junioren van het Nijmeegse Quick 1888. Soms trekt hij zelf zijn voetbalschoenen uit de kast om een potje mee te ballen met een aantal vrienden bij SV Nijmegen.
'Ik doe erg mijn best om weer die vreugde terug te krijgen. Soms doe ik misschien wel té veel en krijg ik een terugslag'
‘Weet je, ik doe erg mijn best om weer die vreugde terug te krijgen’, gaat hij verder. ‘Soms doe ik misschien wel té veel en krijg ik een terugslag.’ Afgelopen maandag was hij helemaal kapot, nadat hij in het weekend met meer dan honderd peuters en zijn vrijwilligerswerk in de weer was geweest. ‘Dan moet ik weer even bijtanken’, legt hij uit. ‘Als ik dat tegen mensen zeg, reageren ze vaak: “Komt wel goed jongen!” Maar ik denk dan: Je zou het pas begrijpen als je echt in mijn schoenen zou staan.’
‘Van voetballer tot iemand die als taxichauffeur werkt’, zegt hij, waarna hij een korte stilte laat vallen. ‘Ik ben gewoon iemand die langzaam weer omhoogklimt.’ Er is heel veel veranderd, maar tegelijkertijd is hij ergens nog hetzelfde type dat hij als voetballer was. Op het veld was hij een vechter die nooit opgaf. Dat is Davids nog altijd.

wat een verhaal zeg.. maar wat een NEC held is dit in mijn ogen!

[E.B.]

Bedankt voor het plaatsen. Maar een heftig verhaal voor hem. Hopelijk krabbelt hij door de weg omhoog.

[Ayub]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

wat een verhaal zeg.. maar wat een NEC held is dit in mijn ogen!

Bijzonder dat NEC hem niet liet meetrainen..

[burp]

Ja NEC en oud spelers gaat wel vaker niet lekker.

Dat van dat niet meetrainen was mij al wel bekend, net als globaal van z'n dochter.
Niet in deze details. Lullige tijd ook bij Randers.

Blijft wel een held.

[Gerard Lopez]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

wat een verhaal zeg.. maar wat een NEC held is dit in mijn ogen!

Bijzonder dat NEC hem niet liet meetrainen..

Idd wel triest. Wel mooi om te zien dat er ook eens een randstad-jongen gewoon in Nijmegen blijft hangen ook al speelt ie er niet meer.

[jallah]

https://www.vi.nl/pro/rouwen-rijden-ops ... d-verdween

Zou iemand die VI Pro heeft dit artikel even hieronder kunnen plaatsen? Dank!

wat een verhaal zeg.. maar wat een NEC held is dit in mijn ogen!

Bijzonder dat NEC hem niet liet meetrainen..

echt bijzonder ja..!

[burp]

Lartey is blijkbaar verdwenen maar wel een uitgebreid stuk over Sanniez in Slovenië
https://www.voetbalzone.nl/doc.asp?uid=402316

Anthony Limbombe heeft z'n contract bij Nantes laten ontbinden

[svenniessee]

https://sportnieuws.nl/voetbal/binnenla ... -festvial/

[E.B.]

https://sportnieuws.nl/voetbal/binnenla ... -festvial/

Ik heb dat ook jaren geprobeerd. Veel zuipen de avond voor de wedstrijd, gewoon wat vrijer leven. Maar meer dan flink hoofdpijn na de 1e kopbal of kotsen langs het veld heeft het me helaas niet opgeleverd..

[Henkiepenkie]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

[jallah]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

[burp]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

[Sandertjuh85]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

Vooral veel mooie goals gemaakt dit seizoen

[jallah]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

klopt! vond ik ook.. maar het trio besloot anders..

[Bottendaal]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

geGrunnd in dit geval

[Tiel]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

geGrunnd in dit geval

Weer zo iets geks in Groningen, waarom trek je hem nu die trui aan en gebruik je die foto. Om de supporters van de Eagles op de kast te krijgen?

[Bottendaal]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

geGrunnd in dit geval

Weer zo iets geks in Groningen, waarom trek je hem nu die trui aan en gebruik je die foto. Om de supporters van de Eagles op de kast te krijgen?

Wat bedoelt u?

[Tiel]

Oratmangoen waarschijnlijk naar Groningen.

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

geGrunnd in dit geval

Weer zo iets geks in Groningen, waarom trek je hem nu die trui aan en gebruik je die foto. Om de supporters van de Eagles op de kast te krijgen?

Wat bedoelt u?

Ze presenteren hem lachend in een Groningen trui. Kijk die jongen durft dat niet te weigeren maar het is gewoon niet netjes voordat het seizoen is afgelopen. Een beetje de champagne van onze trainert destijds.

https://www.telegraaf.nl/sport/92908800 ... j-go-ahead

Ze hebben gewoon evenveel punten he op de ranglijst. Waarom moet dat nu en kan dat niet een paar weken wachten.

[Bottendaal]

heeft goede keuzes gemaakt in zijn carriere tot nu toe..

En toch had hij hier toen een kans moeten krijgen.
Maar goed, hij is in ieder geval een mooie loopbaan aan het opbouwen.
Is m gegund!

geGrunnd in dit geval

Weer zo iets geks in Groningen, waarom trek je hem nu die trui aan en gebruik je die foto. Om de supporters van de Eagles op de kast te krijgen?

Wat bedoelt u?

Ze presenteren hem lachend in een Groningen trui. Kijk die jongen durft dat niet te weigeren maar het is gewoon niet netjes voordat het seizoen is afgelopen. Een beetje de champagne van onze trainert destijds.

https://www.telegraaf.nl/sport/92908800 ... j-go-ahead

Ze hebben gewoon evenveel punten he op de ranglijst. Waarom moet dat nu en kan dat niet een paar weken wachten.

Had die beelden zo snel niet gevonden.

Ze hoeven in ieder geval niet meer tegen elkaar, dat scheelt. Maar eens. Doe dit soort zaken lekker na t seizoen! Hij wordt gewoon betaalt door GAE toch, erg ongepast.

[burp]

Romeny gepromoveerd met Emmen