oude wedstrijdverhalen

[EnieSeeVakZ]

Mooi voer om te lezen!
Gevalletje "in de verkeerde tijd geboren" wat mij betreft.. eeuwig zonde.

[Jeroenmgn]

laatste wedstrijd in stronthuizen in Arnep, geweldig!!
Alles erop en eraan.
Super goal Poutilo

Wat een ontlading was dat zeg, was een klein menneke en hen bijna niks van de wedstrijd gezien maar wat een ontploffing! Mooie beelden ook van, deze week nog kippevel toen ik het zag!

Volgens mij was de laatste de wedtrijd waarin Langerak scoorde en niet Poutilo, die was daarvoor.

De wedstrijd waarin Poutilo scoorde was toch 2-2? of ben ik nu gek.

[Poort5]

Eind/midden jaren 80. NAC uit voor nacompetitie. Plaatsnemen in uitvak naast b-Side. Stenen vlogen ons om de oren, ME slaat ons het vak uit. Met zijn allen door een klein poortje. Vervolgens plaatsnemen achter het doel waar de kleinzoon van Tante Toos werd neergestoken. En ook nog dik verliezen. Wat een sof was dat toen.

Was in de tijd dat je de uitkaartjes bij Toos thuis moest ophalen.

Dat was nacompetitie seizoen 83/84. Heb een tijdje geleden het kaartje nog gezien hier in huis. Wij stonden (eigen vervoer) al vanaf het begin achter de goal en zagen het gebeuren.
Voor de wedstrijd moesten we onze vlaggen inleveren (die je bij Tante Toos kon kopen, met de Goffert erop). Ik geloof dat we tot half 2 hebben moeten wachten voordat we ze terug hadden.
Het was echt heftig met die stoeptegels die los op de B-Side tribune lagen. Pas toen er stenen in het NEC vak vlogen kon er worden teruggegooid, hetgeen uiteraard met overtuiging gebeurde.
Onvoorstelbaar wat er toen allemaal gebeurde in die tijd.

[ronnyguitar]

toevallig gevonden,ik wist niet waar ik het plaatsen moest, dus maar hier,is een wedstrijd fijenoord real madrid die op het eind een ordinaire schoppartij werd, mede dankzij de toen ook al lieve spanjaarden.
de 1-0 van fijenoord overigens door hans venneker (ex-nec)


http://www.youtube.com/watch?v=1Eouqz3aQJA

http://www.youtube.com/watch?v=TSaR0IOp ... re=related

[peccato]

Ik kwam toevallig dit verhaal tegen over NEC.

http://bunnikside.nl/index.php?option=c ... Itemid=291

Revanche in Nijmegen (1996)

Wraak
Je hebt soms van die wedstrijden, dat je het van tevoren weet. Het gaat gebeuren, dit wordt rellen. Meestal beland je bij toeval in een knokpartij of relletje. Net op het moment dat je met jouw groepje de hoek om komt, loop je de tegenstander tegen het lijf. Niets georganiseerde toestanden, gewoon een samenloop van omstandigheden. Maar op een gure vrijdagavond in 1996 zou het anders zijn, dat wist een iedere zichzelf respecterende Utrecht-hooligan.
Al weken gierde de adrenaline mij door het lijf. Hoe dichter we de wedstrijddag naderde, des te zenuwachtiger werd ik.

Op donderdagavond bel ik M. nog even, een gesprek dat inhoudelijk nergens over gaat. Dat maakt ook helemaal niet uit, het is meer een medestander vinden in het bedwang houden van de zenuwen.

Mijn belletje wordt duidelijk gewaardeerd door M., ook hij is zenuwachtig. We spreken af elkaar de volgende dag rond 17.00 uur te treffen in het ’t Tijgertje (die goede ouwe tijd).
Na een onrustige en lange nacht, is het eindelijk vrijdag. Eerst moet er nog even gewerkt worden, maar dat beleef ik in een roes.

Wel was ik ’s ochtends nog zo bij de pinken om een rugzak met lekkere rel-kleding mee te nemen. In de trein zie ik medepassagiers vreemd kijken, als ik mijn nette werk-outfit verruil voor spijkerbroek, Nike Air Max, Australian-jack en driekwart leren parka. In mijn boxershort geef ik ze wat verlegen een knipoog, maar gelukkig arriveren we enkele minuten later op CS Utrecht.

Bij ’t Tijgertje aangekomen is het al een drukte van jewelste. Het Aussie gehalte is hoog en het is dringen op de wc om je ponypack te kunnen inspecteren.

Daar kom ik ook B. tegen, een vriend van mij die voor het eerst meegaat. Lekker gemaakt door mijn verhalen, heeft hij wel zin om het eens allemaal in het ‘echt’ mee te maken.
Na een tijdje in en rondom ’t Tijgertje gebivakkeerd te hebben, gaan we naar de Galgenwaard om ons aan te sluiten bij de Oud-Bunniksiders. Ik kan mijn glimlach niet onderdrukken als ik zie dat ze in grote getale zijn komen opdagen, maar ik had ook niet anders verwacht. Natuurlijk zijn ze er allemaal, er is immers iemand uit hun groep het jaar ervoor in Nijmegen flink toegetakeld.

Ik was er die avond bij. We waren met een klein groepje in Nijmegen en stonden te wachten op de rest van de groep. Enkele Utrechters konden zich niet beheersen en wilden bij het stadion al even gaan kijken bij het vak van de harde kern van NEC. Het vijftal liep in het Goffertpark richting Hazekamp-tribune, maar kwam onderweg een veel grote groep NEC-hooligans tegen. Ze werden aangevallen, maar vochten terug. Waarschijnlijk verbaasd door de Utrechtse tegenstand, vonden ze het nodig om met flessen te gooien en te steken. Eén Utrechter werd geraakt in zijn gezicht en heeft met flinke verwondingen het strijdtoneel moeten verlaten.

Natuurlijk is er dan maar één reactie passend, wraak!
Eerst werd het plan gevat om dit een half jaar later tijdens de wedstrijd FC Utrecht-NEC te laten plaatsvinden. De bedoeling was om hun combibussen in Nijmegen aan te vallen. Ze durfden toch niet naar Utrecht vooruit te komen, dus wij kwamen wel naar Nijmegen. Op die bewuste wedstrijddag hebben we nog met een select gezelschap verzameld in een café. Uiteindelijk is de guerrilla-actie gecanceld, de opkomst was toch een beetje laag. Vandaag zal het aan de opkomst niet liggen, alle ouderen zijn er en wij(de 2e generatie) willen graag de helpende hand bieden.

Men is duidelijk scherp vandaag, ik vind het stiller dan normaal. Geen luidruchtig geschreeuw, maar gespannen koppies. Er gaat vanavond duidelijk iets speciaals gebeuren.


Vlindermes.
R. uit Amersfoort laat zijn mes zien, het is een vlindermes. “Handig om kanker Nec-ers mee te prikken”, luidt zijn uitleg. We zitten inmiddels vier man sterk in de auto op weg naar Nijmegen. Het mes verdwijnt ondertussen in een envelopje en R. neemt een flinke snuif van het witte goedje. Mijn vriend B., nog niet echt bekend met dit soort rituelen, kijkt verbaasd met een schuinoog naar R. die inmiddels de Sosa-verpakking uitgebreid uitlikt. Maar geen paniek, R. laat zijn overige drie grammetjes zien. Er is nog genoeg, althans voor de heenreis. De harde uit de speakers galmende house maakt een gesprek bijna onmogelijk. Maar M. maakt als bestuurder uit welke muziek er geluisterd wordt, dus accepteren we de eindeloze monotone bass-partijen.

Eén keer draait M. het volume naar nul, als hij denkt het slachtoffer te worden van een laffe aanval in zijn rug. Gelukkig is er niet aan de hand, R. doet een beetje druk. Hij heeft de emoties even niet in de hand en met het wit onder de neus, beeldt hij zich in dat de rugleuning van de bestuurder een ‘kanker Nijmegenaar’ is. Hij steekt er met zijn vlindermes lustig op los, maar komt na een snauw van M. weer tot bedaren. Enigszins weer rustig, maakt R. zijn excuses. Hij biedt de geschrokken en naast hem zittende Vriend B. een ‘nakkie’ aan, maar die schrikt zich een beroerte als hij het mes met coke op een halve centimeter onder zijn neus geduwd krijgt. Vriend B. bedankt voor de eer, hij slaat een rondje over. Al met al zit de sfeer er dus goed in en -gelukkig voor Vriend B-. zijn we eigenlijk zo in Nijmegen.

Rookworst
Aangekomen in de oudste stad van Nederland, parkeren we de auto en verzamelen in het donker op een parkeerplaats. Wanneer de algemene opinie is dat we nu wel erg opvallen, verhuizen we naar de rand van het Goffertpark. De groep wordt steeds groter en als de we zo’n beetje compleet zijn, ontstaat misschien de meest opmerkelijke situatie die ik ooit heb meegemaakt tijdens mijn carrière als supporter van FC Utrecht. Met ruim tweehonderd man sluipen we door de bosjes om maar niet op te vallen bij zowel politie als tegenstander. Eigenlijk is het een lachwekkend gezicht, is dit de gevreesde Utrechtse harde kern? Ik zie mensen letterlijk op hun tenen lopen, anderen houden takken vast, zodat achtervolgers zich niet bezeren. Niet uit collegialiteit, maar om te voorkomen dat een harde vloek na het incasseren van een mep van een teugzwaaiende tak ons zal verraden.

Muisstil manouveren volwassen mannen en begin twintigers zich een weg naar het stadion dat een kleine honderd meter verderop ligt. Als we aan de rand van het bos staan en op nog geen vijftien meter van de ingang van het stadion, komt de groep tot stilstand. Nog steeds zijn we onopgemerkt van een ieder gebleven. Vlak voor mij lopen een vader en een zoontje over een pad. Ze hebben niets door, totdat ze ons op twee meter genaderd zijn. Ik zie een verbaasde blik in hun ogen, even verstijfd de vader.

Maar er is geen tijd om de reactie van deze geschrokken burger af te wachten, want we gaan over tot actie. Vanuit het niets begint iedereen te schreeuwen en we rennen massaal naar de ingang van het stadion. Er staan een paar stewards, maar deze zijn totaal overdonderd en kunnen geen standhouden tegen ruim tweehonderd doorgedraaide Utrechters. Een steward krijgt zijn heldhaftige optreden beloont met een paar harde tikken, de rest heeft dan allang de benen genomen.

Vanaf dan gaat alles heel snel. We wurmen ons door de veel te smalle toegangspoort, rennen dicht opeengepakt de trap op en komen aan de bovenzijde het vak terecht. Ik zie sommige Utrechters meteen om zich heen slaan, naar alles wat maar beweegt. Ze hebben pech, dit is niet het vak van hun harde kern. Ik ontwaar tumult aan de rechterkant van het vak, vlak naast de eretribune. Samen met M. snel ik me naar het groepje toe en zie bij aankomst dat ze de opgebouwde agressie botvieren op een hokje waar koude broodjes worst en lauw bier te koop worden aangeboden. Enkelen springen over de balie en amuseren zich met het interieur. Op het moment dat ik met één been over de splinterige houten balie hang, voel ik een brandende pijn.

Natuurlijk, altijd leuk om de worstenpan met heet water door het keetje te gooien, ik had het kunnen weten. Maar toch volhard ik in mijn poging, want er vallen knikkers te verdelen. Vaste prik is om de kassa leeg te roven, maar helaas ben ik deze keer te laat. Het briefgeld zit al veilig opgeborgen in de zakken van Utrechters die inmiddels de deur naar de hoofdtribune proberen te forceren. Ik besluit het hokje te verlaten, het wordt me te benauwd met tien man op drie vierkante meter. De politie probeert ons eerst nog wanhopig uit het vak te krijgen, maar zien in dat het een kansloze missie is. Er vallen links en rechts nog wat klappen, maar al snel keert de rust terug en begint men over te gaan tot de orde van de dag. Er wordt wat gesnoven, vernielt en gescholden, weinig bijzonders dus.

De wedstrijd vordert gestaag, maar ik kan me er verder weinig van herinneren. Wel merk ik dat enkele vrienden angstvallig bij mij uit de buurt blijven, waarschijnlijk wordt de geur van goedkope vette rookworst die om mij heen hangt niet zo gewaardeerd. Een extra reden om blij te zijn dat wedstrijd eindelijk is afgelopen.

De uitbraak
Het verlaten van het stadion op vreemd terrein, altijd spannend. Wat staat ons te wachten? Worden we aangevallen, vliegen de stenen ons om de oren of zien we zelf een mogelijkheid om uit te breken?

Ik hoop op het laatste en met mij vele anderen merk ik. Bij het verlaten van het stadion, wordt het nog een beetje penibel. De achtersten van de groep drukken naar voren, om zo een uitbraak te forceren. De mensen in de voorste linie, worden echter door de ME tegengehouden en raken lichtelijk in de verdrukking. Gelukkig sta ik aan de zijkant en heb er verder weinig last van. Dat zou me ook niet goed uitkomen, want ik heb andere prioriteiten. Mijn belang is om bij een uitbraakpoging er als de kippen bij te zijn, ik loer erop. Als we het de trap afgaan die ons het stadion doet verlaten, zorg ik dat ik me in de voorste linies beweeg. Als eersten staan we onderaan de trap en lopen rustig in de bufferzone die door de ME is gecreëerd door in een boog om ons heen te gaan staan. Shit, we zitten ingesloten.

Als de rest van groep aansluit worden we -omringd door paniekerige ME’ers- richting auto begeleid. Maar je voelt het gewoon aankomen, er gaat iets gebeuren. Onze vrienden in het blauw zijn de situatie niet meester en aan de rechterkant van de groep ontstaat rumoer. Utrechters aan de zijkant van de groep worden door anderen in de rug geduwd en de nu inmiddels agressief kijkend ME’ers proberen ze met de wapenstok van zich af te houden. De druk wordt bijna te groot en collega’s schieten te hulp. Precies waar wij op hopen, gebeurt. Er ontstaat een gat in het blauwe cordon en onze reactie volgt direct.Voor mij schieten drie man het donker in en ik volg. Naast mij zie ik nog iemand een klap met een wapenstok krijgen, maar het doel is bereikt. We zijn met een groep ontsnapt en kunnen nu eindelijk revanche gaan nemen

“Wij zijn Utreg, blijven staan!”
We sprinten de donkere bossen in en al snel heb ik de drie voorsten bijgehaald.
De rest sluit ook aan en met ons groepje springen we over bosjes en belanden op een open terrein. Het is zo donker, dat ik alleen degenen naast me kan zien. Met hoeveel we zijn, is me onduidelijk. Het maakt ook niet, wij zijn Utreg! We rennen een stukje door, totdat we ineens op een paar meter voor ons mensen zien. Wie het zijn? Niet te zien, het is gewoon te donker. Het “Utreg Hooligans” stijgt uit onze groep op en we zetten de aanval in. Meestal voldoende om de tegenstander op de vlucht te doen laten slaan. Deze keer niet, merk ik. Sterker nog, ze zetten de tegenaanval in.

Binnen een paar seconden vinden er harde man tot man gevechten plaats. Ik sta tegenover een NEC-er met groen bomberjack en lang haar. En ik haal meteen uit.
Doe een stap naar achter en even valt het gevecht stil. Om mij heen hoor ik alleen geluid, geschreeuw en doffe dreunen van vuisten die iets raken.

Mijn opponent loopt wankelend naar achteren en ik ren achter hem aan. Weer draait hij zich om en voordat ik het doorheb krijg ik een schop in mijn zij. Niet van hem, hij staat te ver van me af. Bam, een klap met iets hards tegen mijn hoofd, maar van wie? Ik merk dat ik in mijn jeugdige overmoed te ver ben doorgelopen en nu tussen de NEC-ers sta. Aan het geschreeuw om me heen te horen, zijn het er best veel. Maar ik kan er maar een stuk of drie zien, de rest blijft onherkenbaar in deze zwarte duisternis.

Snel trek ik me weer terug naar de Utrecht-groep en zie P. vechten met een Nijmegenaar. Ik schiet hem te hulp, maar voordat ik hem bereik, voel ik weer iets hard tegen mijn schouder slaan. Ik draai me om en zie dan een riem met grote metalen gesp vervaarlijk op mijn gezicht afkomen. Net op tijd weet ik de aanval te ontwijken en dan gebeurt er iets vreemd. Beide groepen stoppen, doen drie stappen achteruit en er is twijfel.

Twijfel over de ongewone situatie waarin we belandt zijn. In het pikkedonker, op een grasveld tussen de bossen staan twee groepjes jongemannen te vechten alsof hun leven ervan afhangt. Elk verstandig mens zou snel rechtsomkeer maken, maar wij niet. We gaan dichter bij elkaar staan en dan pas zie ik dat we met maximaal vijfentwintig man zijn. NEC is met iets meer, maar ze krijgen hulp. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar vanuit het donker zie ik hun groep groeien. Door hun grotere aantallen krijgen ze moed, ze zetten de tegenaanval in.

Schreeuwend zie ik met riemen en stokken bewapende Nijmegenaren op me afkomen. Er sluipt onzekerheid in onze groep en weer is er die twijfel. Maar dan hoor ik:”Wij zijn Utreg, blijven staan. Wij zijn Utreg…”. We peppen elkaar op, blijven staan en er wordt gevochten. Een donkere gestalte rent vol op mij in en we proberen elkaar zo hard mogelijk te raken. Als ik goed kijk, zie ik dat het weer met dezelfde tegenstander als vlak hiervoor te maken heb. Eerlijk is eerlijk, hij slaat en schopt net iets harder en ik val achterover op de grond. Dit is zo’n moment waar ik altijd een hekel aan heb. Op de grond ben ik de regie kwijt en ik zo’n situatie wil ik niet belanden. Ik verwacht elk moment de brandende pijn van schoppende bewegingen op mijn hoofd en lichaam, maar er gebeurt niets. Snel sta ik op en zie dat de NEC-groep zich weer terugtrekt. Dit hadden ze duidelijk niet verwacht; ons kleine groepje heeft geen centimeter terrein prijs gegeven.

Meteen wordt er gebruikt gemaakt van onze ervaring. Een groep die verbaasd is en twijfelt, moet je meteen aanvallen. Het ‘Utreg Hooligans’ galmt over de donkere openplek in het park en als suïcidale gekken rennen we op de veel grote NEC-groep af. Duidelijk is ook bij hun nu angst te merken. Ik zie sommigen een paar stappen naar achteren doen, maar dan herpakt NEC zich. Er wordt geroepen: “Ze zijn met veel minder, staan blijven. Vechten!” Er volgt een korte clash, waar weer met riemen en stokken wordt geslagen. Zelf weet ik een schop uit te delen, maar dan voel ik een stekende pijn in mijn ogen. Shit, traangas.

Dit in combinatie met een fel licht in mijn ogen maakt mij even gedesoriënteerd. Het felle licht komt vanaf een ME-wagen die doelloos over het veld rijdt. Afgekomen op het geschreeuw van een vechtende menigte, trachten ze beide groepen te scheiden. Kansloos, de groepen zijn vanaf tien meter afstand nog niet eens te zien. Weer valt het gevecht stil, nadat NEC ook geen meter achteruit is gegaan.

Beide partijen doen weer een paar passen terug en even kan ik de totale omvang van de tegenstanders zien als de iele lichtbundel over hun groep schijnt. Zeker tachtig man, als het er niet meer zijn. Ik kijk naar achter, maar op versterking hoeven wij niet te rekenen. We zullen het met ons groepje moeten doen.

Op de een of andere manier heeft NEC nu een psychologisch voordeel; twee keer hebben ze een aanval van ons afgeslagen en hun groep is inmiddels vier keer zo groot. Ik voel dat ze de overwinning ruiken. Er wordt geschreeuwd in hun groep, men pept elkaar op om ons de genade klap toe te dienen.

En dan volgt hun tweede poging om dat kleine groepje arrogante Utrechters de stad uit te jagen. De hele groep sprint op ons af, schreeuwend en zwaaiend met riemen en stokken zien we honderd man aan komen stormen.

Dan ervaar ik het mooiste moment van de avond, een gevoel van samenhorigheid en kameraadschap. Met vijfentwintig man voelen we hetzelfde; niemand krijgt ons weg, niemand zal van ons winnen!

Massaal roepen we: “Wij zijn Utreg, staan blijven!”. We rennen ze zelfs tegemoet en er wordt weer keihard gevochten.

Zelf heb ik geluk, ik tref iemand zonder bewapening. Hij is wel erg zeker van zijn zaak en rent op volle snelheid op me door. Een meter voor me springt hij in de lucht en met zijn been recht vooruit vliegt hij op me af. Ik doe een stap opzij, maar toch kan ik zijn voet niet helemaal ontwijken. De trap tegen de zijkant van mijn ribben voel ik niet eens, waarschijnlijk zit mijn lichaam overvol met adrenaline. Door zijn vlieg- en stuntwerk valt hij op de grond en tijdens zijn landing ontvangt hij al een klap op zijn achterhoofd. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een figuur met snode plannen mij van rechts benaderd. Ik draai me om, geef hem een schop en tegelijk ontvang ik er één. We vallen beiden op achterover op het vochtige gras. Simultaan staan we op en hij schreeuwt: “Kom dan, kanker Nec!” Met mijn armen wijdt gespreid sta ik tegenover hem hetzelfde te roepen.

Even is er verwarring, ik doe een stap naar voren en herken een bekende Utrechter. We lachen even en samen trekken we verder ten strijde. We hebben even geen directe tegenstanders, dus we lopen naar links. Een Utrechter is in zwaar gevecht en we schieten te hulp. Blij ben ik, als ik door heb dat hij knokt tegen mijn Nijmeegse vriend met groene bomberjack en lange staart. We vallen aan, maar direct krijgt hij hulp van vrienden.

Er wordt over en weer geslagen, maar dan ontdek ik onzekerheid bij ze. Meerdere NEC’ers stoppen met vechten en kijken angstig langs ons heen. Sommigen draaien zich om en rennen weg, ik heb niet door waarom.

Ik kijk achter me, maar zie niets. Tijdens het vechten ben ik totaal van de buitenwereld afgesloten geweest, maar nu ik stilsta hoor ik het ineens.

Een zwaar gebrul uit de bossen achter me komt angstaanjagend over. Dit moeten Utrechters zijn, die ons komen helpen. Ik kijk de jongens om mij heen aan, we denken hetzelfde. Het ‘Utrecht Hooligans’ klinkt uit vijfentwintig kelen en we zetten voor de derde keer die avond de aanval in.

Het moraal aan Nijmeegse kant is geknakt. Ons groepje hebben ze in grote meerderheid niet weg kunnen krijgen. Laat staan, de aan het geluid te horen, grote groep Utrechters die ons nu komt vergezellen.

Bosjesmannen
Sommigen hoor ik van totale gekte schreeuwen, anderen zenuwachtig lachen. Het blijft natuurlijk een machtig gevoel om met vijfentwintig man op honderd Nijmegenaren te jagen. De in de paniek op ons gegooide stokken, takken en stenen doen onze euforische gevoelens niet minder worden, we hebben immers gewonnen.
Als we het einde van het park naderen, schieten bange NEC-ers een woonwijk in. Van structuur en organisatie is bij hen allang geen sprake meer. Een paar weten geen veilig heenkomen te vinden en maken kennis met de nu volledig losgeslagen Utrechtse tegenstanders uit het park.

De rest van de Utrecht-groep heeft inmiddels ook de woonwijk bereikt en vanaf dan ontstaat er een totale gekte. Ik zie een Nijmegenaar een auto invluchten, maar voordat hij kan starten is hij bijgehaald. Zijn portieren worden opengetrokken en hij wordt half de auto uitgetrokken. Voor zijn vrouw en kind op de achterbank moet het een nachtmerrie zijn om te zien hoe manlief wordt toegetakeld.

Er volgt een spoor van vernielingen en geweld. Een jeugdige buurtbewoner wordt op volle snelheid van zijn scooter getrapt, ruiten van huizen worden ingegooid. De ME probeert in te grijpen, maar het geweld keert zich ook tegen hen. Ik weet nog net op tijd mijn hoofd in te trekken en voorkom zo dat een putdeksel mij bezeert in plaats van een agent.
Zelf ben ik zo’n verniel- en slooptype, ik zoek of er nog een eventuele knokpartij uit het vuur te slepen valt. Helaas, niemand biedt zich aan.

Als we inmiddels door de massaal opgetrommelde ME richting auto’s worden gechargeerd, krijgen de vechters in onze groep hoop. Vanuit de bosjes aan de rand van het park verschijnen kleine groepjes NEC-hooligans en bekogelen ons met stenen. Maar telkens als we de tegenaanval inzetten, verdwijnen ze weer net zo snel als ze gekomen zijn. Door deze minutieus uitgevoerde guerrillatactiek zal de harde kern van NEC tot heden ten dage in Nederland bekend staan als ‘Bosjesmannen’.

Er wordt nog wat gevochten met de ME, maar langzaam sluimert er een verzadiging in onze groep. Na een half uurtje kat en muisspel met de lokale ordehandhavers, besluiten we om naar de auto’s te gaan. Vooral nadat men zich beseft dat het wel heel erg uit de hand is gelopen, willen we zo snel mogelijk Nijmegen verlaten om zo een nachtje in een politiecel te voorkomen.

Ruim tweehonderd man vertrekt richting Domstad en massale arrestaties blijven uit. In hooligantermen spreek je dan van een geslaagde actie. Een actie die bij velen van ons nog steeds boven aan het lijstje zal staan, als een van de meest bizarre rellen die we ooit hebben meegemaakt, in ieder geval bij mij wel!

Niet alleen ik vond het blijkbaar een indrukwekkende avond. Soms kom ik Vriend B. nog tegen, het eerste wat ik dan altijd hoor is: “Weet je nog, die keer in Nijmegen…………”

E.

[harold]

Ik kan me de verhalen van de jongens bij mij op school destijds nog wel herinneren, is toen inderdaad flink tekeer gegaan.

[Poort5]

Ik kan me de verhalen van de jongens bij mij op school destijds nog wel herinneren, is toen inderdaad flink tekeer gegaan.

Het was idd heel heftig in die tijd. Is nu ondenkbaar en dat is eigenlijk maar goed ook.

[Ron Delgado]

Ik ga het hele verhaal niet lezen, maar ik woonde toen net op de Muntweg. Stond die avond op de East Side, waar we na afloop niet vanaf mochten. Tien minuten later wel. Eenmaal uit het park komend bleek voor mijn deur de hele straat vol met ME-busjes en hooligans. Ik kan me de afloop niet eens meer herinneren, maar het liep denk ik al op zijn eind.

[rada]

Kan me de wedstrijd nog goed herinneren .Ook de gebeurtenissen op de goffertwei en later op de muntweg.Zo een wedstrijd vergeet je niet,blijkbaar ook niet van utrecht kant.De uitwedstrijd in utrecht gebeurde er niks maar de spanning was wel aanwezig.Tussen onze bussen en het utrecht publiek stonden toen containers.Gelukkig stonden die containers daar anders had ik niet geweten of we utrecht heelhuids hadden verlaten

[harold]

Heb ik achteraf nog geluk gehad, want het moet ergens in die tijd zijn geweest dat wij met eigen vervoer naar Utrecht zijn geweest (we wonnen en Sumiala scoorde de winnende) en toen wij daar aankwamen op het parkeerterrein voor het stadion hing ik uit de auto heel stoer die Utrecht supporters uit te schelden. Toen wij de auto hadden geparkeerd deed een Utrecht supporter mijn portier open en die moest mij sjaal hebben. Ik wilde hem eerst nog een oude AC Milan sjaaltje geven maar hij moest echt mijn NEC sjaal hebben. Hij stond al klaar met zijn vuisten (leren handschoentjes aan) om te slaan. En schijterd als ik was heb ik toen maar mijn NEC sjaal gegeven. Die gast liep weg met mijn sjaal om maar ben ik toch nog naar hem toe gelopen om te vragen of hij soms NEC supporter was, hij stond daar immers met zijn maten met mijn sjaal om, maar dat was niet zo. Na de wedstrijd moesten wij met het uitvak via een omweg, ik meen ergens via de lange zijde, het stadion uit omdat Utrecht supporters ons aan het opwachten waren. Gelukkig was onze auto nog heel.

[De Kletskop]

En schijterd als ik was heb ik toen maar mijn NEC sjaal gegeven. .

mietje

[ernie]

Ik had mijn sjaal nooit afgegeven. Eerst had ik hem in elkaar geslagen en dan de hele utrecht groep. Alleen.

[T.I.G.O.]

Heb ik achteraf nog geluk gehad, want het moet ergens in die tijd zijn geweest dat wij met eigen vervoer naar Utrecht zijn geweest (we wonnen en Sumiala scoorde de winnende) en toen wij daar aankwamen op het parkeerterrein voor het stadion hing ik uit de auto heel stoer die Utrecht supporters uit te schelden. Toen wij de auto hadden geparkeerd deed een Utrecht supporter mijn portier open en die moest mij sjaal hebben. Ik wilde hem eerst nog een oude AC Milan sjaaltje geven maar hij moest echt mijn NEC sjaal hebben. Hij stond al klaar met zijn vuisten (leren handschoentjes aan) om te slaan. En schijterd als ik was heb ik toen maar mijn NEC sjaal gegeven. Die gast liep weg met mijn sjaal om maar ben ik toch nog naar hem toe gelopen om te vragen of hij soms NEC supporter was, hij stond daar immers met zijn maten met mijn sjaal om, maar dat was niet zo. Na de wedstrijd moesten wij met het uitvak via een omweg, ik meen ergens via de lange zijde, het stadion uit omdat Utrecht supporters ons aan het opwachten waren. Gelukkig was onze auto nog heel.

Die route had ik ook gevolgd en dan tussen de utrecht hoolies door, die nog stonden wachten op de bussen, naar de auto.......dan heb je je wel eens veiliger gevoeld.

[T.I.G.O.]

mijn eerste wedstrijd was thuis tegen fc twente in de eerste divisie
NEC kwam al snel met 0-1 achter en we stonden met de rust met 5-1 voor
we wonnen de wedstrijd met 5-2. de week erop versloegen we NAC met 2-0
en waren we periode kampioen

wat is verder nog echt in de herinnering:
met 43 man op vrijdag avond opgepakt worden na fortuna uit --> trein in de fik
monnikenhuizen --> met eigen vervoer een agent die karate kid uithangt
monnikenhuizen --> doorbraak naar de hekken van de tegenpartij
cambuur uit --> veldbestorming en later tankstation bestorming
Ajax uit --> 1-2 winst in de halve finale van de beker
thuis wedstrijd tegen ik dacht de graafschap: NEC had een tip gekregen dat er een handgranaat mee naar binnen was gesmokkeld
ineens vloog er een projectiel richting het veld nou het was geen handgranaat maar wat een knal zeg
thuis tegen ado den haag --> hagenezen gooide stenen van achter het stadion de east side op
tjonge ik kan nog wel ff doorgaan zo
wat maakte je vroeger toch veel meer mee als nu zeg
als er nu een schutting wordt beklad is heel nijmegen al in rep en roer

zucht we worden oud ................en ja daar was ik allemaal bij ....boefjes waren we toch...dordrecht uut boem krak bankje weg

Was leuk daar op de krommedijktribune. Na de wedstrijd nog gedoe omdat de politie een waarschuwingschot zou hebben gelost (denk niet dat dat waar was
)... En voor de wedstrijd gooide jij nog met een dranghek naar een groepje Dordrechtsupporters...

er is toen weldegelijk geschoten, die agent raakte volledig in paniek en schoot eerst in de lucht en daarna vlak langs iemand zijn hoofd, die jongen heeft toen vanalles geprobeerd maar de waarheid kwam niet naar boven, gevalletje doofpot.

Was dat niet met Piet knots die een agent ''bang'' maakte en die heel verassend zijn pistool trok?
Agent werd door eigen collega's afgevoerd ik heb toen geen schot gehoord.

[Curva]

met een groep een man uit de auto trekken waar ook vrouw en kind in zit en m daarna in elkaar rossen...."zij zijn Utreg"

[Kanchelskis]

met een groep een man uit de auto trekken waar ook vrouw en kind in zit en m daarna in elkaar rossen...."zij zijn Utreg"

Keur ik verre van goed. Maar ik interpreteer dat stuk dat die man eerst mee is gaan rellen tegen Utreg en dat ze de wijk invluchten, waarbij hij in de auto stapt waar z'n vrouw en kind (al) zaten. Mocht dat zo zijn, dan spoor je als vader ook niet.

[T.I.G.O.]

[denniesee]

Herkenbaar verhaal, mooi om het vanuit Utrecht-kant te lezen. Was een dolle dag toen

[pjottr]

Dat kun je wel stellen ja, eigenlijk de laatste keer dat er een echt Braveheartje was op de Goffert.

[Sumiala]

Leuk zeg, zo'n verhaal over Utrechtse en Nijmeegse randdebielen. Heeft niks met voetbal of met liefde voor een van de twee clubs te maken. De domheid straalt ervan af.

[Curva]

Leuk zeg, zo'n verhaal over Utrechtse en Nijmeegse randdebielen. Heeft niks met voetbal of met liefde voor een van de twee clubs te maken. De domheid straalt ervan af.

dit soort wannabee Picornies mogen wat mij betreft hetzelfde lot ondergaan als Picornie.

[denniesee]

Leuk zeg, zo'n verhaal over Utrechtse en Nijmeegse randdebielen. Heeft niks met voetbal of met liefde voor een van de twee clubs te maken. De domheid straalt ervan af.

dit soort wannabee Picornies mogen wat mij betreft hetzelfde lot ondergaan als Picornie.

Fijne kerel ben jij om mensen dood te wensen, jij bent nog erger dan die hooligans

[Sumiala]

Leuk zeg, zo'n verhaal over Utrechtse en Nijmeegse randdebielen. Heeft niks met voetbal of met liefde voor een van de twee clubs te maken. De domheid straalt ervan af.

dit soort wannabee Picornies mogen wat mij betreft hetzelfde lot ondergaan als Picornie.

Fijne kerel ben jij om mensen dood te wensen, jij bent nog erger dan die hooligans

Doodwensen hoeft voor mij ook niet, maar ik lees hier van teveel zogenaamde supporters dat ze met een bepaalde weemoed terugdenken aan die tijd. Terwijl alleen schaamte op z'n plaats zou zijn.

[rada]

Leuk zeg, zo'n verhaal over Utrechtse en Nijmeegse randdebielen. Heeft niks met voetbal of met liefde voor een van de twee clubs te maken. De domheid straalt ervan af.

dit soort wannabee Picornies mogen wat mij betreft hetzelfde lot ondergaan als Picornie.

Fijne kerel ben jij om mensen dood te wensen, jij bent nog erger dan die hooligans

Doodwensen hoeft voor mij ook niet, maar ik lees hier van teveel zogenaamde supporters dat ze met een bepaalde weemoed terugdenken aan die tijd. Terwijl alleen schaamte op z'n plaats zou zijn.

Met weemoed ook niet,maar als jij het stadion uit loopt en ziet daar een paar honderd man staan dan kijk je op een afstandje wat er aan de hand is.Als 18 jarige trekt dat de aandacht.Als je dan naar NBO moet lopen.Dus via de muntweg dan doe ik dat niet tussen doorgedraaide utrecht sup.En ik ga niet helemaal omlopen dus loop ik wel met wat nec sup mee.Zoiets vergeet je niet snel.Als ik dat utrecht verhaal hoor ben ik blij dat ik er niet tussen stond maar ik zie de beelden van die avond dan wel voor me.

[valkhof]

mijn eerste wedstrijd was thuis tegen fc twente in de eerste divisie
NEC kwam al snel met 0-1 achter en we stonden met de rust met 5-1 voor
we wonnen de wedstrijd met 5-2. de week erop versloegen we NAC met 2-0
en waren we periode kampioen

wat is verder nog echt in de herinnering:
met 43 man op vrijdag avond opgepakt worden na fortuna uit --> trein in de fik
monnikenhuizen --> met eigen vervoer een agent die karate kid uithangt
monnikenhuizen --> doorbraak naar de hekken van de tegenpartij
cambuur uit --> veldbestorming en later tankstation bestorming
Ajax uit --> 1-2 winst in de halve finale van de beker
thuis wedstrijd tegen ik dacht de graafschap: NEC had een tip gekregen dat er een handgranaat mee naar binnen was gesmokkeld
ineens vloog er een projectiel richting het veld nou het was geen handgranaat maar wat een knal zeg
thuis tegen ado den haag --> hagenezen gooide stenen van achter het stadion de east side op
tjonge ik kan nog wel ff doorgaan zo
wat maakte je vroeger toch veel meer mee als nu zeg
als er nu een schutting wordt beklad is heel nijmegen al in rep en roer

zucht we worden oud ................en ja daar was ik allemaal bij ....boefjes waren we toch...dordrecht uut boem krak bankje weg

Was leuk daar op de krommedijktribune. Na de wedstrijd nog gedoe omdat de politie een waarschuwingschot zou hebben gelost (denk niet dat dat waar was
)... En voor de wedstrijd gooide jij nog met een dranghek naar een groepje Dordrechtsupporters...

er is toen weldegelijk geschoten, die agent raakte volledig in paniek en schoot eerst in de lucht en daarna vlak langs iemand zijn hoofd, die jongen heeft toen vanalles geprobeerd maar de waarheid kwam niet naar boven, gevalletje doofpot.

Was dat niet met Piet knots die een agent ''bang'' maakte en die heel verassend zijn pistool trok?
Agent werd door eigen collega's afgevoerd ik heb toen geen schot gehoord.

die agent voelde zich bedreigd en ingesloten en heeft toen geschoten.